Paragrypa – objawy, przyczyny i leczenie

Paragrypa, czyli grypa rzekoma

Zachorowaniu na paragrypę sprzyja okres jesienno-zimowy, kiedy organizm jest szczególnie podatny na infekcje. W tym czasie pacjenci z reguły cierpią na zakażenia dróg oddechowych wywołane przez wirusy – również wirusy paragrypy. Najczęściej atakują one górne drogi oddechowe, nieco rzadziej dochodzi do infekcji dolnych dróg oddechowych. Zakażenia, do których przyczyniają się wirusy paragrypy, zwykle nie są niebezpieczne. U niektórych chorych (zwłaszcza dzieci, osób starszych i pacjentów z obniżoną odpornością) choroba przybiera jednak ciężki przebieg.

Za grypę rzekomą odpowiadają wirusy paragrypy (HPIV – human parainfluenza virus), zaliczane do paramyksowirusów z grupy RNA-wirusów. Istnieją 4 rodzaje wirusa, a każdy z nich wywołuje inny typ infekcji.

Czytaj również: Grypa – choroba wirusowa

Typy wirusa paragrypy

Typ 1 (HPIV 1) przyczynia się do ostrego zapalenia krtani, tchawicy i oskrzeli, czyli krupu wirusowego, który jest częstą chorobą wieku dziecięcego. W jego przebiegu dochodzi do upośledzenia drożności dróg oddechowych i problemów z oddychaniem. Czasem schorzenie prowadzi do poważnej duszności i niewydolności oddechowej.

Typ 2 (HPIV 2) także wywołuje zapalenia krtani, tchawicy i oskrzeli, jednak choroba przebiega znacznie łagodniej.

Typ 3 (HPIV 3) odpowiada za zapalenie oskrzeli i zapalenie płuc, atakuje głównie małe dzieci i niemowlęta. W pierwszej fazie choroby pojawia się nieżyt górnych dróg oddechowych, który z czasem rozprzestrzenia się na dolne drogi oddechowe.

Typ 4 (HPIV 4) powoduje zakażenia górnych dróg oddechowych, które z reguły przybierają łagodny przebieg. Na infekcje tego rodzaju najczęściej zapadają małe dzieci.

Zakażenie wirusem paragrypy i objawy choroby

Większość wirusów paragrypy (szczególnie typy 1 i 2) przyczynia się do zachorowań w okresie jesienno-zimowym. Typ 3 atakuje głównie wiosną i latem. Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą kropelkową oraz przez kontakt z wydzieliną z dróg oddechowych zainfekowanej osoby.

Objawy paragrypy wiążą się z typem infekcji i rodzajem wirusa, który wywołał zakażenie. Zwykle jednak przypominają tradycyjne przeziębienie. Do najczęstszych symptomów choroby zalicza się wzrost temperatury do 38 st. C, ból gardła, katar, świszczący oddech, nieduże osłabienie, rzadziej zapalenie ucha. Kiedy choroba przebiega ciężej, pojawiają się duszności.

Wszystkie rodzaje wirusa paragrypy przyczyniają się do infekcji górnych i dolnych dróg oddechowych, zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Niemniej, zdecydowanie częściej zachorowania dotyczą małych pacjentów, zwłaszcza dzieci do 5. roku życia. Szacuje się, że wirusy grypy rzekomej odpowiadają nawet za 20 procent zakażeń układu oddechowego u dzieci.

Jak leczyć paragrypę?

Lekarz rozpoznaje zakażenie wirusem paragrypy przede wszystkim na podstawie wywiadu i badania fizykalnego. W niektórych przypadkach zleca się RTG klatki piersiowej, badanie popłuczyn oskrzelowych, posiew plwociny, wymaz z garda i/lub nosa.

Zakażenia, za które odpowiadają wirusy paragrypy, mają tendencje do samoograniczania się. Z reguły zaleca się objawowe leczenie choroby. Chory może przyjmować środki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe. Ulgę przynoszą też krople do nosa i ziołowe herbaty rozgrzewające. Pacjent powinien odpoczywać w łóżku i unikać wysiłku fizycznego. Musi pamiętać o nawadnianiu organizmu i pić dużą ilość płynów niegazowanych. Czasem ordynuje się leki przeciwwirusowe.

W przypadku duszności podaje się leki rozszerzające drogi oddechowe. Kiedy nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, u dzieci stosuje się intubację. W przebiegu krupu wirusowego wykonuje się bronchoskopię, podczas której oczyszcza się krtań i tchawicę z nalotów.

Zobacz także: Powikłania grypy – przyczyny

Paragrypa – profilaktyka

Trwają prace nad szczepionką przeciw grypie rzekomej, jednak aktualnie przy ich pomocy nie można zapobiegać infekcji. Żeby uchronić się przed chorobą, należy przestrzegać zasad higieny (np. nie zapominać o myciu rąk). Powinno się unikać dużych skupisk ludzkich oraz nie dopuszczać do kontaktów z osobami zarażonymi. Wychodząc na zewnątrz, zwłaszcza w sezonie jesienno-zimowym, trzeba ubierać się odpowiednio i starać się nie dopuszczać do wychłodzenia lub przegrzania organizmu. Warto zdrowo się odżywiać i wzbogacać codzienną dietę w duże porcje warzyw i owoców – naturalne źródła witamin i minerałów. Należy w sposób szczególny troszczyć się o młodsze dzieci, których system immunologiczny nie jest jeszcze w pełni rozwinięty.

Przeczytaj również: Grypa u dziecka – objawy, przyczyny