Choroba bostońska – przyczyny, objawy i leczenie

Choroba bostońska – przyczyny

Choroba najczęściej atakuje dzieci przed ukończeniem 10. roku życia. Okres jej wylęgania od momentu zakażenia wynosi 3 do 5 dni. Początkowo występują objawy ogólnoustrojowe, a dopiero w 2.-3. dniu choroby dołączają zmiany skórne. Chorzy pozostają zakaźni do czasu zaniku symptomów skórnych, choć wirus może być wydalany wraz z kałem przez okres nawet kilku miesięcy po infekcji.

Choroba bostońska – objawy

Jak już wspomniano, pierwsze objawy choroby mają charakter ogólnoustrojowy i mogą być łatwo mylone z chorobą przeziębieniową. Pacjent skarży się na ogólne złe samopoczucie, utratę apetytu, stany podgorączkowe lub gorączkę, nie osiągającą jednak bardzo wysokich wartości i samoistnie zanikającą po około 48 godzinach. Wówczas pojawiają się zmiany na błonach śluzowych i skórze.

Na błonach śluzowych jamy ustnej, głównie języku, wewnętrznej stronie warg i policzkach pojawiają się bolesne zmiany o charakterze aft. Początkowo są to jedynie zaczerwienienia, następnie przekształcają się w pęcherzyki wypełnione treścią surowiczą, których powierzchnia łatwo ulega przerwaniu, np. podczas spożywania pokarmów, i powstają bolesne nadżerki i owrzodzenia.

Na skórze, przede wszystkim dłoni i stóp, ale także na pośladkach i narządach płciowych, występuje osutka. Najczęściej ma charakter pęcherzyków wypełnionych treścią surowiczą, otoczonych zaczerwienieniem związanym ze stanem zapalnym. Czasem może mieć jedynie formę punktowych zaczerwienień, ale z drugiej strony bywa, że są to pęcherze średnicy nawet kilku centymetrów. Również zmiany skórne są bolesne, ale nie towarzyszy im świąd.

Co ciekawe, przechorowanie tej jednostki należy brać pod uwagę w diagnostyce różnicowej, kiedy do lekarza zgłasza się dziecko z problemem złuszczania się płytki paznokciowej czy występowania na niej poprzecznych bruzd. Skutkiem zakażenia jest bowiem czasowe zahamowanie wzrastania paznokcia, a objawy pojawiają się zwykle po około 40 dniach od momentu wystąpienia pierwszych symptomów ogólnoustrojowych czy skórnych.

Czytaj także: Mukowiscydoza – obraz kliniczny

Choroba bostońska – zapobieganie

Zapobieganie chorobie opiera się na przestrzeganiu zasad higieny, podobnie jak w przypadku chorób przeziębieniowych, za które również odpowiadają wirusy. Zakażone dziecko powinno zostać odizolowane od rówieśników i do czasu zaniku objawów nie uczęszczać do szkoły czy przedszkola, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusów drogą kropelkową. W przypadku postawienia diagnozy u dziecka należy także zdezynfekować wspólnie używane przedmioty i zabawki.

Ze względu na to, że choroba bostońska należy do grupy chorób brudnych rąk, a wirus utrzymuje się w kale przez długi czas od przechorowania, należy zwracać dziecku szczególną uwagę na utrzymywanie właściwej higieny po defekacji, czyli głównie na to, by myło po niej ręce.

Aktualnie trwają prace nad szczepionką przeciwko chorobie dłoni, stóp i jamy ustnej, głównie ze względu na fakt, że w niektórych krajach, np. Chinach czy Tajlandii, choroba ma postać sezonowych epidemii związanych z dużą liczbą powikłań, głównie w postaci nadkażeń bakteryjnych.

Choroba bostońska – leczenie

Nie istnieje skuteczna forma terapii przyczynowej choroby bostońskiej, a leczenie polega głównie na zwalczaniu objawów. Choroba ma również tendencję do samoograniczenia i ustępuje po około 7-10 dniach utrzymywania się symptomów.

Największym wyzwaniem jest utrzymanie odpowiedniego nawodnienia i odżywienia dziecka. Obecność bolesnych zmian na błonach śluzowych jamy ustnej powoduje unikanie przez malucha spożywania pokarmów i napojów. Rodzice powinni więc podawać dziecku zimne napoje, a przy dużym nasileniu zmian karmić papkami za pomocą strzykawki. W razie potrzeby podaje się także leki przeciwbólowe ogólnosystemowo, np. ibuprofen czy naproksen, lub miejscowo, np. benzydaminę w formie wygodnych w aplikacji aerozoli.

Przeczytaj również: Sarkoidoza – rozpoznanie, metody leczenia